Hoe wij dat hier doen deel 3

Omdat ik het zo'n treffende column vond, ook dit keer weer een kijkje in het brein van mijn wederhelft.

Als ik een wagen op een parkeerplaats voor personen met een functiebeperking opmerk, kan ik me niet bedwingen. Ik moet kijken of er een blauwe kaart achter de voorruit ligt. Force of habit. Het is één van de belangrijkste principes waaraan mensen echt niet mogen zondigen. Ik denk dan altijd aan die slogan, die je nu soms nog onder het gekende verkeersbord ziet hangen: als u mijn parkeerplaats neemt, neemt u dan ook mijn handicap?  Zelden zo’n goede slagzin gehoord. Het plaatst de vinger op de wonde: als iemand zich onrechtmatig op een blauwe parkeerplaats zet, kan ik mijn wagen daar niet kwijt. Gevolg: ik moet me verder parkeren, maar belangrijker nog: dan moet ik ook verder stappen om op m’n bestemming te geraken. En laat het nu net daar zijn dat niet alleen het spreekwoordelijke, maar vooral het letterlijke ‘schoentje knelt’. Op vlak van sensibilisering is hier toch nog veel werk aan de winkel. Maar al te vaak zie ik kerngezonde mensen hun wagen verlaten en die komen heus niet allemaal terug met iemand met een functiebeperking. In voorkomend geval durf ik wel eens post vatten naast zo’n wagen in overtreding. Geduldig wachtend op z’n baasje. Rustig wijs ik het baasje dan op z’n fout. De ‘excuses’ zijn legio: het was maar voor even, ik ben zo weer weg. We zijn aan het verhuizen, mijnheer. Of de winnaar: ik kan mijn wagen toch moeilijk in m’n broekzak steken?

Al te vaak wordt er misbruik gemaakt van die blauwe parkeerplaats of wordt de kaart onrechtmatig gebruikt. Mensen beseffen nog onvoldoende de draagwijdte van hun ‘tijdelijke’ beslissing. Ik kan mijn benen niet in mijn broekzak steken, helaas. Daarvoor zijn dergelijke plaatsen in het leven geroepen. Daarom ook dat mijn kaart netjes aan de voorruit ligt, in een klepje dat ingebouwd zit in de auto. Je kan niet missen.

En toch. Als kind al herinner ik m’n moeder die komt binnenkomt met een briefje in de hand. Een boete. Omdat de kaart niet zichtbaar was voor de verbalisant en dat we bijgevolg niet beschikken over een geldig betaalbewijs. Hoezo, niet zichtbaar? Die kaart ligt altijd in de wagen. De politie wordt gecontacteerd. Om te bewijzen dat we niet overtreding zijn, moet er een kopie gemaakt worden van de kaart. Pas dan kan de bekeuring worden geseponeerd.

Een alleenstaand feit? Was het maar waar. Meermaals kreeg m’n moeder een bekeuring omwille van dezelfde reden. Telkens opnieuw moest er actie worden ondernomen om het tegendeel te bewijzen. Dat terwijl de wagen steeds voor de deur staat. Toch een bekend beeld in de straat voor de agent met regelmatige dienst?

Een verhaal uit mijn kindertijd? Was het maar waar. L’histoire se répète. Nu ligt de blauwe kaart achter de voorruit van mijn eigen wagen die ik nog geen twee jaar heb. Vorige week zat er een briefje achter de ruitenwisser. Een boete. Omdat de kaart niet zichtbaar was voor de verbalisant, beschikte ik bijgevolg niet over een geldig betaalbewijs. Ik kijk op. Mijn gehandicaptenkaart ligt wel degelijk waar hij altijd ligt. Netjes achter de voorruit. Ik bel het nummer op de boete om meer uitleg te vragen. Een stem bevestigt me wat er op het briefje staat: de kaart is onleesbaar. “Maar die ligt achter de voorruit. Ik kijk ernaar as we speak. “Dan zal het om de datum gaan. Die zal onleesbaar zijn geweest”, antwoordt de stem. Ik kijk een tweede keer op. Achter het woord ‘vervaldatum’ staat ‘onb’. Dat is de fout natuurlijk. De controleur zal niet meteen aan ‘onbeperkt’ hebben gedacht, bij het woord ‘onb’ Een menselijke fout. Is te begrijpen, toch? Je ziet als verbalisant nu eenmaal niet dagelijks parkeerkaarten. “Of de boete hierbij nietig kan verklaard worden”, vraag ik. Nee, dat gaat zomaar niet. Er moet een kopie gemaakt worden van de kaart, samen met een kopie van de bekeuring. Dat kan gelukkig ook digitaal.

Ik heb daar maar meteen werk van gemaakt. De boete is ondertussen geseponeerd. Maar niet zonder dat de stadsdiensten vermeldden in hun antwoord: “gelieve er volgende keer zeker van te zijn dat de datum goed zichtbaar is” …