Pagina's

woensdag 28 januari 2015

Teamwork

Oma Amo zou dit vestje breien, ik deed de afwerking met biais, dat was onze deal.
Ik deed ook nog van matching Marajurkje (de geknipte tuniek waarvan eerder sprake) en klaar was haar outfit! Er hoort ook een muts bij, maar die wil ze niet aandoen. Typisch twee zeker?
Voor de frisse eerste lentedagen, voor ons bloempje in huis!
Het is ook officieel een feit dat tweejarigen niet te fotograferen zijn, excuus.






























Met truitje




En na dit Marafestival is het tijd voor iets anders. Wordt vervolgd!

dinsdag 20 januari 2015

Monochrome

Eerst dacht ik: "mij gaan ze niet liggen hebben ze, met hun zwart-wit-gedoe!" Ik zou die monochrome trend helemaal aan mij voorbij laten gaan. Tot ik een coupon zag liggen bij Hexagoon en dacht: "Ach, één couponneke zal wel geen kwaad kunnen zeker?"

...


We gingen alles strijken.



Zoals je ziet heb ik het geheel wel in evenwicht gebracht met een klein beetje kleur. 

zondag 18 januari 2015

Basics Challenge 5: Het Mara jurkje wordt de Mara tuniek

Nog eens een hoofdstukje in de Basics Challenge. Het eerste stuk dat ik met mijn nieuwe naaimachine (wordt ook wel eens 'de computer' genoemd) maakte. Dit keer verlengde ik de Mara blouse, maar 'mispakte' me euh... nogal. Conclusie: ze wordt groot en ook wel: dan wordt het maar een tuniek!
Wel jammer dat ik er nu zo nog eentje geknipt heb liggen.

Uitdaging van de dag: een tweejarige op foto vastleggen.




En ik mag dat van mijn schoonmoeder nooit vertellen, maar er zat wel een foutje in. Een detail voor de kenners :)


zondag 11 januari 2015

This weekend (1)





Pompoen-pindakaassoep
naar een recept uit Doordeweeks van Hugh Fearnley-Whittingstal


Beetje soezen












Beetje naaien

De huisdieren voederen


Brownietaart met nootjes en witte chocolade

zaterdag 10 januari 2015

Secret Santa 2014

Voilà, Secret Santa eindelijk op foto vastgelegd en dus blogklaar. Een dikke dankjewel aan mijn drie geheime kerstmannetjes! Ik heb voor de eerste keer meegedaan en ook al vond ik het moeilijk om mijn eigen inzending te 'beperken' tot 'gewoon wensen' (want de afspraak was om dit jaar niet voluit te gaan in het zelfgemaakts), ik heb er zeer van genoten. Op naar een volgende editie!

Ik kreeg al heel vroeg in deze Secret Santa editie een pakket in de bus van Karen! Enthousiast als ik was, scheurde ik het meteen open, maar ik herkende wel nog de illustratie op de enveloppe... Karen heeft mijn blog aandachtig gelezen :)
Er zaten heel veel kleine pakjes in; chocolaatjes, een kraanvogel en natuurlijk een stempel. Heel slim, op een kurk gekleefd!
Dankuwel Karen!!



En kraanvogels waren populair want ook van Kruimels.blogspot.be kreeg ik er eentje. Alsook een fortune teller om me te helpen kiezen in 2015 en twee mooie kaartjes.
Dankuwel Kruimel!


En het laatste pakketje werd nog aangevuld met een theelichtje op batterij dat tijdens het fotograferen tijdelijk ontvreemd was door Florien (ondertussen teruggevonden). De bedoeling is om het lichtje achter het rechtse kaartje te zetten, in het kaartje zitten gaatjes geprikt rondom het sterretje. Geniaal gevonden, helemaal compleet met het gedichtje over Lichtpuntje. 
Ik ben het linkse briefje kwijtgeraakt nadat de foto was genomen, heb elk papiertje in dit huis omgedraaid, maar helaas... geen blogadres dus. Ik herinner me wel nog dat ik het van Ineken gekregen heb. Dankuwel!!!! (en meld u gerust met reclamaties :))


woensdag 7 januari 2015

Kerstmis met papieren ideetjes

Voor Kerst maakte ik een aantal spulletjes zelf, maar natuurlijk vergat ik er ook eentje te fotograferen.
Ik kocht een hele tijd geleden bij Huisje Creatief drie blanco kartonnen doosjes, een houten theedoos en een houten zakdoekdoos. Vervolgens ging ik aan de slag met decopatch lijm en een stapel vrolijke papiertjes.

Eén van de doosjes ging naar mijn schoonmama die een abonnement op Ottobre cadeau kreeg. We dachten het mysterieus te maken met drie tips in een doosje, maar ze kreeg het eerste nummer al in de bus op de dag dat we kerstavond gingen vieren. De link was snel gelegd...



Ik kwam op het idee om twee pakketten te maken voor de schoonzussen: eentje voor 'toekomstige ouders' en eentje voor 'vermoeide ouders'. De theedoos was voor meter Liesbeth, toekomstig ouder en moest bij haar pakket gevoegd worden, ware het niet dat ze ook nog een verjaardag te vieren had. De zakdoekdoos was voor de vermoeide ouders, assorti met de kleuren in hun toekomstige woonkamer.




Het pakket werd vervolledigd met een paar spullen van uitgeverij Snor. Een Kinderbingo en het boek Echte vaders, hoe word je Pater Familias.

Echte Vaders                                                                          


Voor mijn zus een vilten slinger waar ze al op "aasde" toen ik ze op een marktje verkocht.


Ons menu voor Kerst: wat rondjes uit stevig papier geknipt en met een splitpen samengenomen. De splitpennen had ik nog liggen, vond het met dat hartje helemaal passen bij Kerstmis.


En tot slot Floriens 'nieuwjaarsbrief': een puzzelfoto, een idee dat ik op Pinterest ben tegengekomen.
Men neme houten sticks, plakt er een foto op, schrijft de brief of het versje op de achterzijde en versnijdt de foto. Je stopt het in een zakje waarop je schrijft: 'Love you to bits' (onvertaalbaar, die Engelsen zeggen dat zo schoon) en voilà!



dinsdag 6 januari 2015

Hoe wij dat hier doen deel 3

Omdat ik het zo'n treffende column vond, ook dit keer weer een kijkje in het brein van mijn wederhelft.

Als ik een wagen op een parkeerplaats voor personen met een functiebeperking opmerk, kan ik me niet bedwingen. Ik moet kijken of er een blauwe kaart achter de voorruit ligt. Force of habit. Het is één van de belangrijkste principes waaraan mensen echt niet mogen zondigen. Ik denk dan altijd aan die slogan, die je nu soms nog onder het gekende verkeersbord ziet hangen: als u mijn parkeerplaats neemt, neemt u dan ook mijn handicap?  Zelden zo’n goede slagzin gehoord. Het plaatst de vinger op de wonde: als iemand zich onrechtmatig op een blauwe parkeerplaats zet, kan ik mijn wagen daar niet kwijt. Gevolg: ik moet me verder parkeren, maar belangrijker nog: dan moet ik ook verder stappen om op m’n bestemming te geraken. En laat het nu net daar zijn dat niet alleen het spreekwoordelijke, maar vooral het letterlijke ‘schoentje knelt’. Op vlak van sensibilisering is hier toch nog veel werk aan de winkel. Maar al te vaak zie ik kerngezonde mensen hun wagen verlaten en die komen heus niet allemaal terug met iemand met een functiebeperking. In voorkomend geval durf ik wel eens post vatten naast zo’n wagen in overtreding. Geduldig wachtend op z’n baasje. Rustig wijs ik het baasje dan op z’n fout. De ‘excuses’ zijn legio: het was maar voor even, ik ben zo weer weg. We zijn aan het verhuizen, mijnheer. Of de winnaar: ik kan mijn wagen toch moeilijk in m’n broekzak steken?
Al te vaak wordt er misbruik gemaakt van die blauwe parkeerplaats of wordt de kaart onrechtmatig gebruikt. Mensen beseffen nog onvoldoende de draagwijdte van hun ‘tijdelijke’ beslissing. Ik kan mijn benen niet in mijn broekzak steken, helaas. Daarvoor zijn dergelijke plaatsen in het leven geroepen. Daarom ook dat mijn kaart netjes aan de voorruit ligt, in een klepje dat ingebouwd zit in de auto. Je kan niet missen.
En toch. Als kind al herinner ik m’n moeder die komt binnenkomt met een briefje in de hand. Een boete. Omdat de kaart niet zichtbaar was voor de verbalisant en dat we bijgevolg niet beschikken over een geldig betaalbewijs. Hoezo, niet zichtbaar? Die kaart ligt altijd in de wagen. De politie wordt gecontacteerd. Om te bewijzen dat we niet overtreding zijn, moet er een kopie gemaakt worden van de kaart. Pas dan kan de bekeuring worden geseponeerd.
Een alleenstaand feit? Was het maar waar. Meermaals kreeg m’n moeder een bekeuring omwille van dezelfde reden. Telkens opnieuw moest er actie worden ondernomen om het tegendeel te bewijzen. Dat terwijl de wagen steeds voor de deur staat. Toch een bekend beeld in de straat voor de agent met regelmatige dienst?
Een verhaal uit mijn kindertijd? Was het maar waar. L’histoire se répète. Nu ligt de blauwe kaart achter de voorruit van mijn eigen wagen die ik nog geen twee jaar heb. Vorige week zat er een briefje achter de ruitenwisser. Een boete. Omdat de kaart niet zichtbaar was voor de verbalisant, beschikte ik bijgevolg niet over een geldig betaalbewijs. Ik kijk op. Mijn gehandicaptenkaart ligt wel degelijk waar hij altijd ligt. Netjes achter de voorruit. Ik bel het nummer op de boete om meer uitleg te vragen. Een stem bevestigt me wat er op het briefje staat: de kaart is onleesbaar. “Maar die ligt achter de voorruit. Ik kijk ernaar as we speak. “Dan zal het om de datum gaan. Die zal onleesbaar zijn geweest”, antwoordt de stem. Ik kijk een tweede keer op. Achter het woord ‘vervaldatum’ staat ‘onb’. Dat is de fout natuurlijk. De controleur zal niet meteen aan ‘onbeperkt’ hebben gedacht, bij het woord ‘onb’ Een menselijke fout. Is te begrijpen, toch? Je ziet als verbalisant nu eenmaal niet dagelijks parkeerkaarten. “Of de boete hierbij nietig kan verklaard worden”, vraag ik. Nee, dat gaat zomaar niet. Er moet een kopie gemaakt worden van de kaart, samen met een kopie van de bekeuring. Dat kan gelukkig ook digitaal.

Ik heb daar maar meteen werk van gemaakt. De boete is ondertussen geseponeerd. Maar niet zonder dat de stadsdiensten vermeldden in hun antwoord: “gelieve er volgende keer zeker van te zijn dat de datum goed zichtbaar is” …