Mieke Versyp

Soepletters van Mieke Versyp

'Soepletters' is geen gewoon boek. Al bij het bekijken van de cover en het lezen van de naam Mieke Versyp (bekend van o.a. Linus), weten we dat ons een speciale traktatie te wachten staat. En het vermoeden klopt: dit verhaal staat bol van fantasie en is doorspekt met originele afbeeldingen.
Op een dag komt een jongen samen met zijn broers en kleine zus van school terug. Onderweg wil zijn zusje niet meer stappen en wanneer hij koppig verder stapt, verliest hij haar even uit het oog. Gevolg: zijn zusje is nergens meer te vinden.
De verdwijning van zijn zusje is het begin van een spannende zoektocht. Hij wordt naar mysterieuze plekken geleid en heeft maar één zekerheid: hij moet vertrouwen op de woorden en de letters die hem de weg tonen.
Je zou misschien kunnen zeggen dat het thema (een verloren zusje) al tientallen keren voorgekauwd werd, maar Versyp slaagde erin om het geheel haar eigen draai te geven. Soms waan je je als lezer in het wonderland van Alice, zoals wanneer een mannetje met een gekke kachelbuishoed de jongen op het goede (?) pad komt zetten. Ook wanneer zusje is teruggevonden blijft er een waas van mysterie hangen. Niet alle raadsels zijn opgelost.
'Soepletters' is een verhaal geschreven voor en door kinderen. Het boek is geïnspireerd door de kinderen van de Freinetschool Mandala bis, gelegen is in een multiculturele wijk in Gent. De multiculturele elementen zijn dan ook subtiel merkbaar in het verhaal, maar je moet soms heel erg opletten, wil je ze vinden.
Maar is dit een kinderboek? De speelse letterzoektocht en het thema doen vermoeden van wel, anderzijds is dit thema vaak op een eerder beangstigende, donkere wijze uitgewerkt. De dubbele bodems en woordspelletjes doen wegdromen, maar roepen soms vraagtekens op die een lagereschoolkind niet zal vatten.
Zoals wel tegenwoordig wel vaker gebeurt, is dit boek er eentje dat je niet zomaar in één hokje kan stoppen. De vele laagjes doen lezen en herlezen.

Ik hou van Mieke Versyp; Eksternacht, mijn god! Geen recensie, maar echt een aanrader.

Van haar las ik ook Hoe ik het kopbeest versloeg. Helemaal anders, maar ook geweldig schoon! (zoveel uitroeptekens in één blogpost, dat kan geen toeval zijn he...)

Dit boek werd geschreven naar aanleiding van de tentoonstelling 'Gevaarlijk Jong' in het museum Dr. Guislain te Gent. Aan het woord is een pubermeisje, Talula, deel van een bijzonder groot gezin (zeven, maar aan het eind van het boek acht kinderen), dat vertelt over haar alledaagse en minder alledaagse beslommeringen. Het is dan ook niet eenvoudig om je als puber staande te houden in een eerder marginaal gezin met een labiele moeder en broers en zussen van allerlei verschillende vaders. De kinderen hebben de gekste namen, zoals Splinter en Feelfree.
Door het boek komen heel wat psychiatrische problematieken aan bod, natuurlijk niet enkel bij Talula zelf, maar ook in haar omgeving. Of hoe een jong kind (zoals in de tentoonstelling) in aanraking komt en reageert op dergelijke problemen. Het kopbeest uit de titel verwijst naar een soort hallucinante koortsdroom die Talula op een bepaald moment heeft. Haar moeder staat daarna klaar om haar te troosten. Dit fragment werd niet zomaar het titelfragment. Het is één van de zeldzame momenten waarop haar moeder écht contact met haar heeft. De ondertitel – 23 manieren om niet onzichtbaar te zijn – is niet meteen duidelijk van betekenis, maar het lijkt wel of Talula onzichtbaar is in haar grote gezin, maar zeker ook op school, waar ze tracht niet op te vallen.
Een verhaal waar je heel wat in kan gaan zoeken, waar je heel wat vraagtekens bij kan plaatsen en een heleboel lessen uit kan halen over je eigen leven, ondanks de soms wat onbekende problematiek.
Mieke Versyp is de zeer getalenteerde schrijfster van dit boek. Een boek met een minder evidente problematiek, maar Versyp lijkt niets uit de weg te gaan. Dit verhaal is tegelijk heel verschillend van, maar ook heel gelijkend op haar andere titels. Zo was er recent 'Soepletters', 'Eksternacht' en – iets minder recent – 'Linus'. Alle pareltjes van proza. Jammer dat een schrijfster als Mieke Versyp bij het lezerspubliek niet zo een grote naam heeft; ze verdient zeker meer erkenning.
Ook grafisch waren haar vorige boeken op zijn zachtst uitgedrukt interessant. Ook dit boek, geïllustreerd door Trui Chielens, blinkt niet enkel qua verhaal uit in originaliteit, maar ook in zijn vormgeving. In eenvoudig rood en zwart wordt de complexe wereld van Talula op een vaak humoristische manier weergegeven.
Zowel voor Versyp als voor Chielens geldt: graag meer van dat!

Wil je meer lezen? Ga dan naar www.pluizer.be voor meer boekentips!
En lees ook vooral Linus van Versyp samen met Pieter Gaudesaboos en Sabien Clement.